εωσφόρος

I

Βιβλικό πρόσωπο. Ο αρχηγός των αγγέλων, που κυριεύτηκε από αλαζονεία και κατέπεσε από τη θέση του μαζί με το 1/3 των αγγέλων και έγινε διάβολος, σατανάς και πνεύμα του κακού (Αποκάλ. Ιωάννη ιβ’, 4 και Λουκά ι’, 18).

II

Μυθολογικό πρόσωπο. Γιος του Αστραίου και της Έω, πατέρας του Τηλαύγους. Αποτελούσε μυθική προσωποποίηση του Αυγερινού. Βλ. λ. Αφροδίτη.

* * *

ο (ΑΜ ἑωσφόρος και δωρ. τ. ἀωσφόρος)

1. αυτός που φέρνει, που προαναγγέλλει την αυγή

2. ως κύρ. όν. ο Εωσφόρος

α) ο πλανήτης Αφροδίτη, όταν ανατέλλει, το άστρο τής αυγής, ο Αυγερινός, σε αντιδιαστολή προς τον Έσπερο ή Αποσπερίτη, που είναι ο ίδιος πλανήτης κατά τη δύση του

β) ο αρχηγός τών αγγέλων που εξέπεσαν, τών δαιμόνων, ο σατανάς, ο Βεελζεβούλ

νεοελλ.

συνεκδ. ο υπερβολικά υπερήφανος, ο αλαζόνας

μσν.

αυτός που έχει σατανική πονηρία

αρχ.

(για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή) ο πρόδρομος, ο προάγγελος τού Χριστού.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ἕως (II) «αυγή» + -φορος (< φέρω). Εωσφόρος στη χριστιανική θρησκεία είναι το όνομα τού διαβόλου, όχι βέβαια γιατί φέρει την αυγή, αλλά γιατί δηλώνει την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο «εκπεπτωκώς άγγελος» προ τής πτώσεώς του].